निर्माण सञ्चार, ११ भदौ । सरिता दाहाल लेख्छिन्—

चीनबाट शुरु भएको कोरोना भाइरसले गत चैत्रदेखि नेपाल भित्र आतंक सृजना गर्न सुरु गर्यो । चैत्र ११ गतेबाट नेपालमा लकडाउन घोषणा भयो । झण्डै चार महिनाको घरवास, अभाव, भोकमरी, पैदल यात्रा आदि अवस्थावाट विचलित भएको नेपाली समाज रोगभन्दा भोक ठूलो हो भन्ने नारा लगाउने ठाउँमा आईपुग्यो र सरकारले लचिलो हुँदै जनजीवन सहज वनाउने निधो गर्यो र केही समय हामी सहज ढंगले जीवन चलाउन थाल्यौं । 

समयको गति र हाम्रा मुर्ख्याईंपुर्ण सन्निकटता र व्यहारिक वाध्यताका कारण कोरोनाले हामीलाई साँच्चै आक्रमण गर्न थाल्यो र आज यो लेखनमन वस्दासम्म ३४००० भन्दा वढि संक्रमित भैसकेको तथ्य सार्वजनीक मात्र भैरहेको छैन १७५ जनाले ज्यान गुमाएको दुखद समाचार सुन्न हामी विवस छौं । यो क्रम दिन प्रतिदिन वढिरहेको अवस्था छ । 

विश्वमा झण्डै २ करोड ४२ लाख संक्रमित भएका, ८ लाख २६ हजारले ज्यान गुमाई सकेको अवस्था छ भने झण्डै ६२ हजार सिरियस अवस्थामा रहेका छन् ।

यो यात्रा कहिले रोकिने हो थाहा छैन । विश्व स्वास्थ्य संगठनले अझै दुई वर्ष यसको कहरको मार मानव जगतले व्यहोर्नुपर्ने वताईरहँदा झण्डै १ करोड ६७ लाख संक्रमीत निको भएर घर फर्किएको समाचारले यो रोगवाट होसियारी गरे वाँचिन्छ भन्ने आत्मवल प्रदान गरेको तथ्यलाई ओझेलमा पार्नु हुन्न। 

कोरोनाले हामीलाई यातना त दिएकै छ तर यो सँगसँगै हामीलाई वाँच्ने नया कला पनि सिकाई रहेको छ । जीवनको नयाँ गति पक्रन सिकाई रहेको छ । वैकल्पिक गतीको यात्रामा अभ्यस्त वनाईरहेको छ । आफ्नो देश प्रतिको माया जागृत गरिरहेको छ ।

आफ्नो देशको प्राकृतिक श्रोत साधनसँग रम्न र जीवन देख्न सिकाई रहेको छ । त्यसैले त आज सधैं जस्तो वाँझै रहने खेत वारिमा आज अन्न वाली तरकारी फलिरहेको छ। उपत्याकाका घर र वरिपरि कृषि मय वनेका छन् । परिवर्तनको शुरुवात भै सकेको छ ।

लकडाउन भित्र घरमन वसेर शययm र धभदष्लबच मा व्यस्तता वढेको छ । धयचप ाचयm जयmभ को अवधारणा वमोजिम काम भैरहेका छन् । वैकल्पिक जीवनको नयाँ यात्रा जीवन पद्धतिको रुपमा विकास भैरहेको छ । समयले हामीलाई परनिर्भर अर्थतन्त्रवाट आत्मनिर्भर अर्थतन्त्रको ठाउँमा पुर्याउँन कोरोना साधक वन्न सक्दछ भन्ने विस्वासका साथ अगाडि वढ्दा यो सफलता टाढामाँही छैन ।

कोरोनाको संक्रमण वढ्दै जादा समाजमा केही विकृति र अमानवियताले राज गर्न थालेको अवस्था पनि देखिन शुरु भैसकेको छ । वानेस्वरमा सिभिल हस्पिटलमा कार्यरत स्वास्थ्यकर्मी माथिको आक्रमण यसको ज्वलन्त उदाहरण हो ।

वाँच्ने चाँहाना कस्लाई हुदैन र १ तर, आफू वाँच्ने नाममा अरुको दुख र मर्म नवुझि विमारीको सेवामा समर्पित हुने स्वास्थ्यकर्मी र सुरक्षामा खटिने सुरक्षाकर्मीको मनोवल घटाउने व्यवहार समाजका जुनसुकै तहवाट भए पनि त्यो खेद जन्य छ ।  

अन्त्यमा, कोरोना एउटा नयाँ भाइरस हो । होसियारी अपनाउन सक्दा यसबाट बच्न सकिन्छ भन्ने प्रमाणित भैसकेको छ । उपचार पछि घर फर्किएको ठूलो संख्या आफैं बोलिरहेको छ ।

तर, लापरबाही गरे ज्यान जान पनि सक्छ भन्ने वुझेर जडिवुटीय रस र भोजनको माध्यमवाट इमिनीटी शक्ति बढाउने, सरसफाई र भौतिक दुरीको मापदण्ड पूरा गर्ने, मानव मानव वीच अझै गाढा माया गर्ने, सेवामा जोखिम मोलेर वाध्यतावस परिचालित स्वास्थ्यकर्मी र सुरक्षाकर्मीहरुलाई माया र सम्मान भाव प्रकट गर्ने सामाजिक व्यवहारको विकास गरी कोरोनाको कहरलाई अवसरमा बदल्ने साहस गर्नु पर्ने दायित्व हाम्रो काँधमा आएको महसुस भएको छ ।

०००

प्रकाशित: २०७७ भाद्र ११